Hallo!
Fijn dat je kijkt op de blog van Truecolors4you. Deze week ga ik het hebben over het innerlijk kind.
Kijk je liever een video, klik dan hier onderstaand
Later… als ik groot ben, zei het innerlijk kind!
Ze vroegen: “ja, wanneer ga je het nu eens doen?”
Ik antwoordde: “later als ik groot ben!”
…en dit altijd met een lach erachter, wat gezien mijn 1m76 nu niet echt klein te noemen is 😉. De angst weglachen en ondertussen in die comfortzone blijven die ik zo goed ken en waar ik alles onder controle heb. Of dat is toch wat ik toen dacht. En “denken”, dat heb ik veel gedaan en daar was ik zonder twijfel een expert in en ook nu nog af en toe een terugvalletje 😉.
Denken, piekeren, analyseren
Denken, analyseren, nog eens overdenken tot ik er hoofdpijn van krijg. Ik herinner me nog een moment dat ik als 15-jarige bij een tante was en tegen haar zei hoeveel hoofdpijn ik had. Op haar vraag hoe dat kwam, antwoordde ik toen “ik denk dat het is van teveel te peinzen”. Dat zorgde voor hilariteit alom. Blij dat iedereen dit zo grappig vond, voor mij voelde het heel echt aan. En ik snapte tegelijk ook wel dat zij het zo grappig vonden en heb op dat moment ongetwijfeld mee gelachen, ook al was het in mijn geval op dat moment “weg” lachen om de pijn die eronder zat niet te tonen. Herken jij ook het “weglachen”? Als het moeilijk wordt of iemand komt te dicht of iets raakt je, dat je het weglacht? De vraag is: is het ongemakkelijk gevoel echt weg daarna? Ik denk, als we echt eerlijk durven zijn, dat we beiden weten dat het een verdedigingsmechanisme is. Een manier om onze pijn of gekwetstheid van het niet gezien of gehoord worden te onderdrukken en zeker en vast niet te tonen aan de ander. Ken je dat gevoel van schaamte dat dan over je heen gaat? Of de rode wangen? Dat geluk heb ik nog dat de wangen niet mee kleuren, wat niet wil zeggen dat gans mijn lichaam die schaamte voelt en ik wegvlucht van deze emotionele reactie door ze weg te lachen. Om er dan daarna in het lang en in het breed over na te denken en het te analyseren en me af te vragen of ik me nu belachelijk gemaakt heb en hoe ik dit nog meer kan voorkomen in de toekomst…. denken, piekeren, analyseren,… en -in the end- geen antwoord krijgen op deze vraag.
Uit mijn hoofd en in mijn gevoel gaan
Ondertussen heb ik geleerd en vooral gevoeld dat het ook anders kan. En als het mezelf niet lukt om uit mijn hoofd en in mijn gevoel te gaan, dan weet ik perfect welke mensen me hierbij kunnen helpen. Ik durf dan ook al hulp te vragen, wat niet de gemakkelijkste stap was 😉. En waarom wil ik graag uit dat hoofd even in mijn gevoel gaan? Om de druk die ik mezelf opleg, de “ik-moet”-en, de stress, het blokkeren om te doen wat ik graag wil doen om te buigen naar rust, creativiteit, inspiratie, energie, “ik-wil-graag” en daadkracht.
En wat heeft dit alles nu te maken met “later als ik groot ben” en wat heeft mij geholpen om het vandaag toch wel te doen? Naast de acceptatie van mezelf en de positieve mindset, is het toch vooral de positieve heart-set die ervoor zorgt dat ik nu wel dingen doe. Welke dingen? Het zit hem in de kleine en de grote dingen zoals bijvoorbeeld het schrijven van blogs, het tonen van mezelf op video, het durven tonen en uitspreken van mijn gevoelens, de tijd nemen om te voelen wat ik nodig heb, hulp vragen als het weer eens allemaal blokkeert, het leven van mijn zielenmissie.
En wat is nu die positieve heart-set?
Dat is de tijd nemen om te voelen, om te gaan met negatieve gevoelens of triggers en ze langzaamaan vervangen door positieve gevoelens, rust en energie. Het is de verbinding met mezelf, het is het mij bewust worden in het NU van wat ik voel en waar ik het in mijn lichaam voel. In het moment blijven, wat me meestal lukt door gewoon even bewust mijn ademhaling te volgen of mezelf de vraag te stellen: wat voel ik NU? En waar in mijn lichaam voel ik wat? Me bewust worden van hoe ik reageer in bepaalde situaties en mezelf de vraag stellen: waar komt dit vandaan? Waarom voel ik me zo? Het is luisteren naar mijn innerlijk kind. En wie is nu je innerlijke kind?
Velen herleiden het concept van een innerlijk kind tot psychiater Carl Jung, die in zijn werk een kind-archetype beschreef. Carl Jung kreeg een sterke belangstelling voor het ‘kind van binnen’ na zijn breuk met Freud. Hij vermeldt in zijn boek “Herinneringen, Dromen, Reflecties” dat hij zich ervan bewust werd dat hij de creativiteit en de liefde voor het bouwen van dingen was kwijtgeraakt, die hij als kind had gehad. Hij merkte de emoties op die opkwamen bij de herinnering aan de creativiteit uit zijn kindertijd en begon een relatie te ontwikkelen met zijn ‘kleine jongen’, door speelse dingen te gaan doen die vervolgens weer andere herinneringen en emoties opriepen om mee om te gaan.
Het kind archetype, in de Jungiaanse theorie, kan een manier zijn om ons te helpen in contact te komen met het verleden, als we ons onze ervaringen en emoties als kind herinneren. En dit kan ons dan ook helpen volwassen te worden en ons te realiseren wat we van de toekomst willen.
Ik kan me voorstellen dat dit een beetje raar binnenkomt, dat was ook bij mij het geval….Het is OK om je een beetje onzeker te voelen over het idee van een innerlijk kind. Maar je hoeft dit “kind” niet te zien als een aparte persoon of persoonlijkheid. Beschouw het in plaats daarvan als een representatie van je ervaringen uit het verleden. Voor de meeste mensen bevat het verleden een mix van positieve en negatieve gebeurtenissen. Deze omstandigheden helpen je karakter te vormen en geven richting aan je keuzes en doelen als je ouder wordt en uiteindelijk volwassen wordt. Probeer innerlijk kind werk te zien als een manier om je relatie met het verleden te onderzoeken omdat vroege ervaringen een belangrijke rol kunnen spelen in je ontwikkeling als volwassene.
Herinneringen uit je kindertijd
Dit kan echter twee kanten op gaan: wanneer ervaringen uit de kindertijd je positief beïnvloeden, kom je speels en leuk over, word je minder getriggerd en is het makkelijker om te gaan met uitdagingen. Wanneer ervaringen uit je kindertijd je negatief beïnvloeden, kan je innerlijke kind deze wonden blijven dragen totdat je de bron aanpakt. Anders kan het getraumatiseerd of gekwetst kind als volwassene voor uitdagingen komen te staan, vooral wanneer het getriggerd wordt door gebeurtenissen die herinneringen aan wonden uit het verleden naar boven brengen.
En hier is het belangrijk om naar dat innerlijk kind te gaan luisteren om als volwassene (als ik groot ben 😉) in relaties te staan en als volwassene te reageren en niet vanuit een kinderlijke reactie. Dit doen je door naar je kind te luisteren, hem/haar te leren kennen en dan gerust te stellen dat hij/zij veilig is. Dat jij nu als volwassene goed voor hem/haar zorgt door het kind in jou een veilig gevoel te geven en het gevoel gehoord, gezien, geaccepteerd, gewaardeerd, geliefd en begrepen te worden.
3 manieren om te verbinden met jezelf – je innerlijk kind te voelen:
- Ga op zoek naar je triggers.
Een trigger is iets dat een oude herinnering in gang zet. Je hersenen hebben als het ware opnames van alles wat je ooit is overkomen. Het is binnen die opnames dat je triggers bestaan. Triggers kunnen een flashback veroorzaken van een tijd die voor jou traumatisch was. Vaak worden deze flashbacks veroorzaakt door geuren, beelden, aanrakingen, gevoelens, geluiden of smaken. Als dit gebeurt, neemt het je mee terug naar de tijd dat je voor het eerst en op dat moment je niet gehoord, gezien, geaccepteerd, gewaardeerd, geliefd of begrepen voelde. Door naar de oorsprong van de trigger te gaan, kun je het verhaal met een ander gevoel “opnemen” en op die manier jouw hersenen herprogrammeren. Als je dit doet, kun je het gemakkelijk loslaten. Je verwerkt het niet, analyseert het niet, of gaat er niet diep in. Je stelt jezelf vragen, krijgt antwoorden, voelt je veilig en bent getuige van hoe jij je voelde. Je wordt je bewust van je gevoelens en emoties en het bijbehorende gedrag!
Iedereen heeft verschillende triggers op basis van hun verschillende achtergronden en geschiedenissen. Op die specifieke momenten in het verleden heb je verdedigingsmechanismen of automatische reacties aangemaakt om jezelf te beschermen om zo die triggers in de toekomst te kunnen vermijden of er anders mee om te kunnen gaan. Enkele voorbeelden van automatische reacties die je hebt, zijn boosheid, wraakgevoelens, jaloezie, bitterheid, verdriet, het gevoel er niet bij te horen, je afzonderen, je angstig voelen, het gevoel van domheid, het gevoel belachelijk te zijn, enz.
Door als volwassene getuige te zijn van de triggers, bied je jouw kind een nieuwe, liefdevolle manier om in de wereld te zijn, waar het oude wonden kan helen die uit angst zijn ontstaan. Trauma coaching heeft mij het meeste geholpen om met mijn innerlijk kind in gesprek te gaan en oude wonden te helen. Ik herken nu de triggers en kan er op een andere manier mee omgaan, wat beter is voor mezelf en ook voor mijn omgeving 😉. Liever toch de dingen op een rustige, bewuste manier uitspreken dan vanuit een gekwetst kind dat langs alle kanten slaat en de bijhorende lelijke woorden of uitbarstingen. Als ik al dacht controle te hebben over mijn gevoelens, dan was dat verkeerd gedacht 😉. Ik voel nu wat ik nodig heb, weet wat er onder de oppervlakte speelt en kies ervoor om er anders mee om te gaan en pas nu voelt het alsof ik meer controle heb. En ja hoor, soms lukt dat helemaal niet en is er weer drama. Het voordeel is dat het drama minder lang duurt 😊 … dat ik ofwel zelf een manier vind om zelf weer te voelen en in verbinding te zijn met mezelf ofwel de hulp inroep om mij te helpen voor dat kind in mij te zorgen, het een veilig gevoel te geven vanuit die verbinding die ik dan weer voel.
- Haal herinneringen uit je kindertijd naar boven
Als jij je innerlijke kind vindt op een plek waar het lijdt, kun je het helpen helen. Maar je innerlijke kind kan je ook kracht geven: het terugvinden van jeugdige gevoelens van verwondering, optimisme en levensvreugde kan je helpen je zelfvertrouwen en welzijn te versterken.
We hadden allemaal favorieten toen we kinderen waren. We hadden een favoriet eten, favoriete vriend, favoriete plek, en nog tientallen anderen. Door te ontdekken wat je favorieten zijn, herinner jij je wie je bent. Door verbinding te maken met je kind en hem/haar de kans te bieden om weer in contact te komen met die dingen, help je die gewonde ruimte in je hart te genezen.
Na onze kindertijd komen de afleidingen met vrienden, de eerste grote verliefdheid, huiswerk, dating, sociale media, school, universiteit, het krijgen van een baan, de druk om erbij te horen, het hebben van een relatie, het starten van een gezin, en het opvoeden van een gezin, een scheiding, verantwoordelijkheden, rekeningen,… waardoor we onszelf vaak vergeten. Dit alles gebeurt over zo’n lange periode dat we ons niet eens realiseren dat we niet meer verbonden zijn met dat deel van ons, dat deel van ons dat vroeger favoriete dingen had en ons een glimlach, vreugde en lach bracht.
Door jezelf te vergeten, te vergeten wat je “echt” leuk vindt, stop je met voor jezelf te zorgen. Wanneer je stopt met het zorgen voor jezelf, wordt het moeilijk om intieme en gezonde relaties met anderen te hebben.
Door je te herinneren wie je was en nog steeds bent in je kern, ben je beter in staat om de mooie delen van wie je bent te begrijpen en te herinneren. Als jij je herinnert wie je bent, vul je jezelf met wat je nodig hebt en wat goed voor je voelt. Als we niet verbonden zijn en enkel in ons hoofd zitten, nemen we slechte beslissingen en verliezen we de controle. Als een volwassene die in verbinding is met zichzelf en uitgerust is met gezonde verdedigingsmechanismen, ben je wel in staat om verstandige en heilzame beslissingen te nemen.
Herinneringen uit het verleden onderzoeken, kan je ook helpen om in contact te komen met je innerlijke kind. Fotoalbums, school jaarboeken doorbladeren, dagboeken uit je jeugd herlezen, verhalen van familieleden of jeugdvrienden kunnen gevoelens en herinneringen oproepen die je helemaal vergeten was.
Creatieve activiteiten zoals kleuren, krabbelen of schilderen kunnen ook helpen. Wanneer jij je actieve geest laat rusten, kunnen emoties, waar je gewoonlijk niet bij stilstaat, via je vingertoppen in je kunst naar boven komen. Of schrijf eens een brief. Schrijven kan een krachtig middel zijn om in contact te komen met je innerlijke kind, dus je hoeft het niet hardop te zeggen – hoewel dat zeker kan, als het helpt. Het schrijven van een brief, of schrijven over jeugdherinneringen, kan je helpen ervaringen uit het verleden te onderzoeken en de bijbehorende emoties te voelen.
Als je in je kindertijd geen positieve ervaringen hebt gehad, kan het helpen om weer in contact te komen met je speelse kant en tijd te maken voor plezier, om de pijn te helen van het gemis aan wat je als kind nodig had.
Het is ook belangrijk om te genieten van kleine pleziertjes, zoals een ijsje na een wandeling, spelletjes met je partner of kinderen, en lachen met vrienden. The little things in life. Wat je ook doet, regelmatig tijd maken voor plezier en luchtigheid in je leven kan helpen de positieve emoties van je jeugd weer op te wekken.
Volwassenheid komt zeker met veel verantwoordelijkheden, maar ontspanning en speelsheid zijn beiden essentiële componenten van een goede, emotionele gezondheid.
- Win het vertrouwen van je innerlijke kind terug
En hier komt dan het “echt” zelfvertrouwen piepen. Het vertrouwen in jezelf, het weten wie je bent, wat je talenten zijn, het geloof in jezelf. Dat is iets wat in de eerste kinderjaren ook beïnvloed kan worden door allerlei factoren, waaronder de hechtingsstijl en bepaalde overtuigingen. Als kind wil je bevestiging krijgen van de buitenwereld dat je goed en mooi genoeg bent. Door de bevestiging krijg je het gevoel gezien, gehoord, geaccepteerd, gewaardeerd, geliefd en begrepen te worden. Deze erkenning is de basis voor het creëren van een gezonde solide basis voor jezelf als we volwassen worden. Zonder deze juiste bevestiging of aanmoediging draag je vaak de verinnerlijkte gevoelens van geen eigenwaarde met je mee op je verdere levenspad. Maar geen nood, als je deze solide basis niet meekreeg, is het nu net je innerlijke kracht, de verbinding met jezelf, de verbinding met je innerlijk kind die je als volwassene de kracht geeft om dat innerlijke kind te geven wat het nodig heeft en samen in jouw kracht te gaan staan. En dat gebeurt stapje per stapje. Zoals het vertrouwen opbouwen met anderen, bouw je ook stap per stap het vertrouwen op met jezelf. Door als volwassene je innerlijke kind de liefde, bevestiging en acceptatie te geven voor alles wat er is en alles wat er niet is. Door je enerzijds bewust te worden van verborgen overtuigingen, hechtingsstijl, talenten, enz. en anderzijds door de verbinding met jezelf ben je in staat om dat deel van jezelf te genezen en ervoor te zorgen dat er minder drama, instabiliteit en ups-and-downs in je leven als volwassene zijn.
Wanneer we een gebrek aan “echt” zelfvertrouwen hebben, proberen we liefde, bevestiging en acceptatie van anderen te krijgen. Dat is wanneer we lijden aan “de please-ziekte.” Aanvoelen wat anderen willen horen, zien, krijgen en hen dat geven opdat zij jou zouden zien, horen, accepteren, waarderen en liefhebben. Maar zo werkt het helaas niet….alleen als je echt jezelf durft zijn en tonen, krijg je evenveel liefde terug dan wat je geeft.
Deze 3 tips helpen je hopelijk al een stuk op weg. Er zijn natuurlijk nog andere tools zoals meditatie, visualisatie, grenzen stellen aan je innerlijk kind, de balans terugvinden tussen hoofd, lichaam en geest, enz…
Nadat je de deur naar een verbinding met je innerlijke kind hebt geopend, is het belangrijk om te luisteren naar de gevoelens die binnenkomen. Deze gevoelens komen vaak naar boven in situaties die sterke emoties, ongemak of oude wonden oproepen zoals boosheid over onvervulde behoeften, verlating of afwijzing, onzekerheid, kwetsbaarheid, schuld of schaamte, angst,… Als je deze gevoelens kunt herleiden tot specifieke gebeurtenissen in je kindertijd, kun jij je realiseren dat vergelijkbare situaties in je volwassen leven dezelfde reacties oproepen.
Een voorbeeld:
Je partner heeft het plotseling druk met werk en heeft geen tijd voor de grote avond uit die jullie hadden gepland. Hoewel je weet dat hij of zij liever tijd met jou doorbrengt, voel jij je toch afgewezen en gefrustreerd. Je teleurstelling uit zich op een kinderlijke manier, waarbij je boos naar je kamer gaat en de deur dichtslaat.
Als je bekijkt wat er gebeurd is door de ogen van je innerlijke kind, kan dat je een waardevol inzicht geven in dit scenario.
Je realiseert je dat de plotselinge noodzaak van je partner om te werken je net zo deed voelen als toen je ouders plannen, speelafspraken en zelfs je verjaardagsfeestje afzegden vanwege hun drukke agenda’s.
Op deze manier kan luisteren naar de gevoelens van je innerlijke kind en ze jezelf laten ervaren in plaats van ze weg te duwen, je helpen om het verdriet dat je hebt ervaren te identificeren en te valideren – een essentiële eerste stap op weg naar het verwerken ervan.
Het is hoe dan ook een heel persoonlijk proces. Het ligt er echt aan wat voor jou werkt. Als je een traumatische jeugd hebt gehad, als je moeite hebt om toegang te krijgen tot hoe jij je voelt, en als je vertrouwen en contact met anderen een uitdaging vindt, kan het verbinden met jezelf of aan de slag gaan met je innerlijk kind goed voor je zijn. Als je het niet zeker weet, just give me a call 😉. Ik geef je vrijblijvend en met veel plezier nog meer uitleg over dit proces.
En remember, Rome is ook niet in 1 dag gebouwd, dus wees aardig voor jezelf. Met kleine stapjes, brick by brick 😉
Het kost tijd om jezelf te leren kennen, maar elke stap is de moeite waard en geeft je meer vertrouwen in jezelf en positieve energie om verder te gaan. Genezing is vaak meer een reis met een open einde. Je kind-zelf kan meer te onthullen hebben over uitdagingen uit het verleden. Maar je kunt ook leren om spontaner en speelser te worden en met een groter gevoel van verwondering te kijken naar wat het leven te bieden heeft. In harmonie blijven met je innerlijke kind kan leiden tot een vollediger zelfbeeld en je zelfvertrouwen en motivatie versterken.
Bottom line: als jij je bewust bent van wie je bent en in verbinding bent met jezelf (met je innerlijk kind), dan wordt het veel gemakkelijker om in verbinding te gaan met anderen, je gevoelens en gedachten op een goede manier te communiceren om zo echte, betekenisvolle relaties te creëren.
Wanneer de behoefte aan liefde, erkenning, lof en andere vormen van emotionele steun in de kindertijd onbevredigd blijft, kan het trauma dat daaruit voortvloeit tot ver in je volwassen leven voortduren. Maar het is nooit te laat om te genezen. Door te leren je innerlijk kind te koesteren, kun je deze behoeften valideren, leren om emoties op een gezonde manier te uiten, en zelfcompassie en eigenliefde te vergroten. Je kunt niet genezen wat je niet kunt zien. Je kunt niet zien wat je niet wilt erkennen. Door opnieuw op te nemen en onze zintuigen te trainen om op een positieve manier te reageren, genezen we dat kind in ons.
En om af te sluiten: I’m finally growing up 😉 like to join me? Aarzel niet om een vrijblijvend een afspraak in te plannen als je meer info wilt over dit proces.
Ik hoop je met deze blog weer inspiratie te hebben gegeven.
Op een leven met meer kleur,
Ilse Deklippel
Truecolors4u
P.S.: Spreekt dit je aan en ben je op zoek naar één-op-één begeleiding of wens je meer info met betrekking tot de trajecten?
Plan hier je vrijblijvende gratis 30-minuten durend gesprek in.
Dan kijken we samen wat we voor elkaar kunnen betekenen.