Hallo!
Leuk dat je er weer bent op de blog van Truecolors4u.
Wat wil dat zeggen…. je kinderen loslaten? Ze maar laten doen? Geen grenzen stellen? Je niet slecht voelen als zij zich slecht voelen? Hen niet mogen redden of halen uit situaties waarin ze zich slecht voelen? Hen zelf tegen de lamp laten lopen? Hen niet helpen als zij zich slecht voelen?
Of is het net hen die lessen laten leren die ze nodig hebben om jongvolwassenen te worden die in hun kracht staan en durven te gaan voor hun passies? En hoe kunnen ze in die kracht staan? Net door hen nieuwe of spannende dingen te laten doen en niet in te grijpen als het wat moeilijk wordt. Wel hen laten weten dat jij er voor hen bent om door die momenten door te komen, gewoon door je aanwezigheid en een luisterend oor. Ervoor zorgen dat jij goed zorgt voor jezelf en je eigen energie hoog houdt zodat deze ook hun energie weer kan naar boven halen en moed geven om verder te gaan. Hoe moeilijk is dat loslaten als ze wat ouder worden, als in pubers, erop te vertrouwen dat ze goede keuzes maken. En wat zijn dan goede keuzes? De keuzes die voor jou kloppen en die jij goed vindt of de keuzes die zij nodig hebben om te worden wie zij (willen) zijn. Een moeilijke oefening want het zit er toch ingebakken dat je hen wilt beschermen tegen de boze buitenwereld en alles en iedereen die op hun pad komen om die lessen te leren die ze nodig hebben.
Als je gescheiden bent, en zeker in het begin, en je ziet je kinderen maar om de week of een andere regeling, voel je altijd de behoefte om meer met hen bezig te zijn en meer aandacht te geven. Maar je staat er alleen voor en als jij jezelf verliest door te veel met hen bezig te zijn, dan ga je over je grenzen en ik hoef er zeker geen tekening bij te maken wat er dan gebeurt. Kinderen hebben evenveel ruimte nodig, net als jij die nodig hebt om op te laden. De eerste jaren waren voor mij ook een uitdaging. Elke keer opnieuw de pijn en de tranen nadat ze vertrokken waren, ook al wist ik dat de papa ook goed voor hen zorgde en zorgt. Het is elke keer weer een beetje loslaten…
Vertrouwen & ruimte geven/nemen
En dat loslaten komt dan nu toch wel echt weer meer naar boven. Hen de ruimte en het vertrouwen te geven om hun ding te doen en nieuwe dingen te ontdekken. Vanuit dat vertrouwen, je bezorgdheid en “het willen zorgen voor” beetje bij beetje loslaten. Want ik heb al gemerkt dat door hen dit vertrouwen te geven, ook hun zelfvertrouwen groeit. En dan is toch wel een goede basis voor dat volwassen leven.
En dan probeer ik er vooral te “zijn” als er dingen op hun pad komen die dat zelfvertrouwen doen wankelen. Lukt het mij altijd? Neen. Hebben ze soms een luisterend oor of raad van iemand anders nodig? Ja. Hoef ik me daardoor afgewezen te voelen of het gevoel te hebben dat ik geen goede moeder ben? Mijn kinderen zeggen toch van niet 😉. “Sommige dingen kan ik niet tegen jou vertellen.”…. En ja, das effe slikken en meteen daarna het loslaten en erop vertrouwen dat de vrienden, vriendinnen, oma of opa, papa of andere professionele hulp hen op hun manier kunnen helpen.
Vertrouwen… dat is waar het allemaal begint en toch wel iets wat je in die jaren wil opbouwen door in gesprek te blijven en ja, op momenten dat dit vertrouwen gebroken wordt erover te praten en te hopen dat je de juiste waarden kunt meegeven. Ook al zijn de waarden van elk mens en kind anders, er zijn toch wel enkele basiswaarden die ik fijn vind en die ik hen graag wil meegeven. Zoals respect voor anderen, beleefdheid, dankbaarheid en oprecht “sorry” kunnen zeggen.
Warmte geven
Vertrouwen hebben en loslaten, vanuit die verbinding met mezelf en mijn positieve energie, hen dingen alleen laten doen op een zo goed mogelijke manier er te kunnen zijn voor mijn kinderen en iedereen in mijn omgeving. Want pas dan kan ik echt aanwezig zijn voor hen, luisteren, niet alles willen oplossen voor hen en die warmte geven die ze nodig hebben. Waar ik dan op mijn beurt heel veel energie en warmte voor terug krijg. Een lach, een knuffel, een complimentje, quality time samen, een helpende hand en ja soms ook een cadeautje, als in een bloemetje uit de wei. En dan heb ik net de 5 liefdestalen benoemd waar ik het ook over heb in mijn driedelige reeks video’s die je krijgt als je op de homepage van mijn website je e-mailadres doorgeeft. Het is ook een vorm van communicatie waar niet altijd woorden voor nodig zijn en die hen de warmte geven die elk kind, elk levend wezen nodig heeft om zich gezien, gehoord, geaccepteerd, gewaardeerd, geliefd en begrepen te voelen.
Aanwezig zijn
Wat ik deze week geleerd heb, is dat soms gewoon aanwezig “zijn” met jouw positieve energie genoeg is om je kind een beter gevoel te geven. Dit wil niet zeggen dat je elke seconde met je kind hoeft bezig te zijn, wel dat je er “echt” bent als ze je nodig hebben en die uurtjes quality time die je bewust kiest. Niet vanalles proberen uit te vinden om hun slechte gevoel op te lossen of hen bezig te houden als ze zich vervelen. Als ze zich slecht voelen er gewoon “zijn”, luisteren en daarna die dikke knuffel. Als ik meega in de zware energie en het soms ook gewoon overneem, dan kan ik er op geen enkele manier zijn voor mijn kind. Als ik hen bezighoud elke keer als ze zich vervelen, krijgen ze geen ruimte om creatief te zijn…
Dus in eerste instantie goed voor mezelf zorgen, tijd en ruimte nemen om die rust te vinden en die energie hoog te houden is the key. Het lukt me beter en beter en natuurlijk met momenten helemaal niet. En door te voelen dat dit beter werkt, besef ik meer en meer hoe belangrijk het is in verbinding met mezelf te blijven en die energie hoog te houden, want dit is goed voor mij en voor iedereen rondom mij. En lukt dit even niet alleen, dan roep ik de hulp in van mensen die me kunnen helpen weer in die verbinding met mezelf te gaan. Of naar buiten te gaan, de natuur in, te sporten, … te ademen en te voelen en tot rust te komen. (zie mijn blog Ik heb het gehad)
En wat is nu eigenlijk die verbinding met jezelf. Ik ben in verbinding met mezelf als ik me goed voel, of dat nu in rust is of als ik aan het dansen ben of plezier maak met anderen. Als ik mij bewust ben van wat er in mijn lichaam gebeurt en vooral als ik ergens last krijg, zoals bijvoorbeeld maagpijn, hoofdpijn, drukkend gevoel op mijn borst, onrustig gevoel, ongecontroleerde ademhaling. Want als die symptomen er zijn, dan is dit een voorbode dat ik er iets niet klopt. Dat iets niet goed voelt, dat de mensen rondom mij niet goed voor me zijn, dat de situatie waarin ik mij bevind niet veilig aanvoelt. En het is dit waar je meestal niet bij stil staat en dan is het ineens te laat en wordt die verbinding met jezelf verbroken en ook met de anderen. Ik leer nog elke dag, en faal nog elke dag 😉 om dit op tijd te voelen en weg te gaan uit te situatie. Wat er dan voor zorgt dat ik daarna weer die dingen moet (lees: wil) doen om weer die verbinding met mezelf te vinden en uit dat hoofd te gaan waar ik alles nog vergroot of erger maak dan het in werkelijkheid is.
Verwachtingen & ontgoocheling
Moeilijk moeilijk moeilijk …. En moeilijk gaat ook, zeker omdat ik geloof dat alles wel goed komt, met de ups en de downs. Ontgoochelingen, verwachtingen die niet ingelost worden, niet altijd krijgen wat je wilt, vallen en weer opstaan. It’s that the story of life?
Hoe kan een kind omgaan met ontgoocheling of falen als jij altijd alles opvangt of alles voor hen oplost? Hoe kunnen ze dingen leren als je hen niet het vertrouwen geeft om nieuwe dingen te proberen of te doen? Al is het nog maar een ei bakken 😊. Als je nog nooit iets gedaan of geprobeerd hebt, dan heb je ook niet het vertrouwen dat je het wel kan als het later in je leven op je pad komt, toch? En als jij je kind constant die aandacht geeft en hen in het middelpunt van de belangstelling zet…. verwachten ze dit dan ook in het latere leven op het werk of in hun relaties van anderen? En is dit zelfs nodig, mogelijk of realistisch?
Vertrouwen, loslaten en de verbinding met jezelf. Elkaar ruimte geven en enkel helpen als ze erom vragen (of soms ingrijpen omdat je kind zo een doorzetter is en haar/zijn grenzen nog niet kent om haar/hem te helpen die grenzen te leren kennen en respecteren 😉). Hen ondersteunen als ze nieuwe dingen willen proberen en er “zijn” als het niet is wat ze verwacht hadden of ontgoocheld zijn. Want het zijn net die verwachtingen die zorgen voor ontgoocheling. Tja, dat leren we zelf nog elke dag zeker? Het loslaten van verwachtingen of het resultaat? Blijft een uitdaging en dus zeker ook voor de kinderen.
Communicatie
En in dit proces helpt natuurlijk ook een goede communicatie, ook al niet altijd evident met onze pubers? 😊
Wat ik al veel gemerkt heb, is dat als ik hen ruimte geef en niet constant blijf doorvragen 😊 ik op de meest onverwachte momenten de leukste babbels en knuffels krijg. Vroeger had ik de hele vermoeiende gewoonte om te blijven vragen wat er was als ik een droevig of boos gezichtje zag. Ik heb dankzij mijn kinderen geleerd dat ook zij het recht, de ruimte mogen hebben om zich eens slecht te voelen zonder reden of dat ze het daarom niet meteen kunnen benoemen. Dankzij een paardencoaching kwam ik erachter dat ik door mezelf en de ander meer ruimte en tijd te geven, de dingen allemaal veel vlotter verlopen. En dat heb ik dan ook gedaan… “Kindjes, als je een boos of verdrietig gezicht hebt, ga ik één keer vragen wat er is of hoe ik kan helpen. Als het antwoord niet of niets is, ga ik niet verder blijven vragen. Weet dat ik er voor je ben.” En euh, heb dan ook wel gevraagd om op die momenten hun ruimte op te zoeken waardoor ik dat gezichtje niet zie, want op die manier zorg ik ook een beetje voor mezelf (😊) want wat wil ik toch zo graag een lach op dat gezicht zien…. En dit is dan toch ook weer een beetje loslaten?
Waarden meegeven
Een goed gesprek als er iets gebeurt dat jij niet OK vindt en luisteren hoe zij dit zien. En proberen toch tot een consensus te komen of toch die belangrijke waarden als vertrouwen, beleefdheid, respect, oprechtheid, dankbaarheid,… mee te geven. En soms lukt het niet meteen om in gesprek te gaan. Been there done that…. eerst effe die boosheid of ontgoocheling tot bedaren brengen en rustig worden voordat een goed gesprek überhaupt mogelijk is, anders komen de woorden al na één zin niet meer binnen. Naast het feit dat het veel energie kost en frustratie, helpt het niet echt om je standpunt duidelijk te maken en in gesprek te gaan. Niet evident en we zijn ook maar ouders die, zoals de onze, het beste willen doen voor onze kinderen. We’re only human 😊.
Ik kom dus telkens weer tot mijn keywords: BE, CONNECT & COMMUNICATE 😊. Jezelf kennen en zijn! Vanuit die verbinding met jezelf, verbinden met de ander met de daarbij behorende goede communicatie. En zo voelt het ook aan in de opvoeding van mijn kinderen. En de ene moment lukt dit heel goed, de andere totaal niet. Ik ben ook maar een mens 😊 en het is altijd veel gemakkelijker om het uit te leggen dan het te doen 😉. Trust me, I know 😊.
Ik hoop dat mijn ervaringen jou wat inspiratie gegeven hebben. Alle reacties zijn welkom onder de blog of op mijn facebook-pagina Truecolors4u. En heb je vragen hoe je nu nog meer in verbinding met jezelf kunt blijven en die energie hoog houden om zo op de beste manier voor jezelf te zorgen en er te kunnen zijn voor je kids of de anderen? Aarzel niet en plan een video call of persoonlijk gesprek in voor meer info.
Op een leven met meer kleur,
Ilse Deklippel
Truecolors4u
P.S.: Spreekt dit je aan en ben je op zoek naar één-op-één begeleiding of wens je meer info met betrekking tot de trajecten?
Plan hier je vrijblijvende gratis 30-minuten durend gesprek in.
Dan kijken we samen wat we voor elkaar kunnen betekenen.