Hi!
Leuk dat je kijkt op de blog van Truecolors4u.
Hoe belangrijk is de mening van anderen voor jou?
Kijk je liever de video. Klik dan hieronder.
Schrijf elke week een blog raden ze me aan… dat is belangrijk om zichtbaar te worden en mensen voeling te geven met wie je bent. Allemaal gemakkelijk gezegd 😊 denk ik dan, want dan komen de stemmetjes naar boven: “is het wel goed genoeg wat ik schrijf” en “wat gaan de mensen ervan vinden”? Dat stemmetje waarbij het angstig gevoel me bekruipt en me soms helemaal doet bevriezen of me heel klein doet voelen. Twee angsten, die me niet veel verder helpen om te doen wat ik graag doe: singels inspireren en helpen om vanuit echt zelfvertrouwen open te staan voor echte, betekenisvolle relaties en die singles dan ook samen brengen.
Vanuit verbinding met jezelf
Doe het vanuit je zijnskracht, zeggen ze…. weeral gemakkelijk gezegd: echt mezelf zijn en tonen, mezelf durven blootgeven (figuurlijk 😉), me niet bezighouden met wat anderen er wel van zouden kunnen vinden, mezelf niet vergelijken met anderen vanuit de verbinding met mezelf . Omdat ik “goed genoeg ben” met alles wat er is en alles wat er niet is en dit me net uniek maakt. En toch word ik telkens opnieuw nog getriggerd en ga ik heel snel in mijn hoofd en weg van mijn gevoel en dan…. dan komt er niet veel op papier. Schrijven vanuit mijn “zijn” en loslaten wat anderen er gaan van vinden….
Want wie bepaalt of ik “goed genoeg of leuk of … ” ben? Dé anderen? Of IK?
Iedereen kan me niet leuk vinden en niet iedereen gelooft in wat ik doe. En waarom ben ik nog steeds zo bang voor de mening van anderen? Waarom hecht ik nog zoveel belang aan de mening van anderen? Ben ik pas goed genoeg als zij dit bevestigen? Zijn mijn blogs pas goed als ik alle regeltjes volg en het zo perfect mogelijk doe of zijn ze al goed genoeg als ik gewoon oprecht schrijf vanuit mezelf en alle emoties die daarbij komen kijken?
Voor mij voelt het goed om de zaken waar ik in geloof te onderbouwen met inspiratie die mij geholpen heeft om die verbinding met mezelf steeds terug te vinden als ze weer eens verbroken wordt door angsten…. De angst niet gehoord, gezien, geaccepteerd, gewaardeerd, geliefd of begrepen te worden… de angst om afgewezen te worden…. de angst voor de mening van anderen…
Een oefening van elke dag om dicht bij mezelf te blijven en de bevestiging dat ik “goed genoeg” ben uit mezelf kan halen en de bevestiging van anderen niet nodig heb…. en dat “voelen” lukt niet als ik in mijn hoofd zit, mezelf vergelijk met anderen, mijn angsten de overhand laat nemen of té perfect wil zijn.
Ik geef jullie graag mee wat mij inspireert om elke dag weer die verbinding met mezelf te maken en op die manier het gevoel te krijgen dat ik goed genoeg ben en erbij hoor. Want dankzij Brené Brown* leerde ik dat verbinding en “erbij horen” een aangeboren menselijk verlangen is om deel uit te mogen maken van een groter geheel. Dus ik ben niet zo abnormaal 😉. Vanuit dit verlangen en de behoefte proberen we hieraan te voldoen door ons aan te passen of te streven naar goedkeuring. Maar in plaats van dat dit helpt, staat dit het gevoel erbij te horen eerder in de weg. Je hoort er pas echt bij wanneer jij je echte authentieke, imperfecte zelf aan de wereld laat zien. En dat wil in de eerste plaats zeggen jezelf accepteren met alles wat er is en alles wat er niet is.
Voor mij is het vanuit deze acceptatie een evenwicht zoeken tussen jezelf “zijn” en je aanpassen zonder je waarden te verloochenen, niet te pleasen of jezelf te verliezen. Wel rekening houden met de mening van de ander of de situatie en jouw mening op een goede manier verwoorden. Niet meedoen met anderen om goedkeuring te krijgen, dan wel jezelf zijn en geen masker opzetten of meedoen om die goedkeuring van de ander te krijgen. Vanuit “echt” zelfvertrouwen, zelfacceptatie en de verbinding met jezelf die goedkeuring aan jezelf geven. En daar is geen magische knop voor… spijtig genoeg anders was de mijne al versleten 😉. Wat ik je wel al kan meegeven, zijn enkele tips om er “echt bij te horen” vanuit de verbinding met jezelf en ook de verbinding met de ander:
- LEER JEZELF EN ANDEREN TE VERTROUWEN
Vanuit “echt” zelfvertrouwen en het vertrouwen in anderen, jezelf durven te zijn en jezelf te tonen voor wie je bent om er dan “echt” bij te horen. Dit vertrouwen in jezelf en anderen opbouwen door:
– te vertrouwen op je intuïtie vanuit de verbinding met jezelf.
– je grenzen te stellen en te respecteren en ook de grenzen van de ander te respecteren. Neen durven zeggen. 😉
– betrouwbaar te zijn en te doen wat je belooft vanuit jouw bewustzijn wat mogelijk is en niet.
– je fouten inzien en oprecht je excuses aanbieden en het goed maken.
– de vertrouwensband respecteren. Niet roddelen of dingen doorvertellen aan anderen die vertrouwelijk zijn.
– te kiezen om te leven volgens je waarden! Kiezen voor wat juist is boven wat leuk, snel of gemakkelijk is.
– probeer zo weinig mogelijk oordeel te luisteren naar de ander.
Er echt bij horen vraagt niet van me om te veranderen wie ik ben, het vraagt van me om te zijn wie ik ben. Eerst “bij mezelf horen” en in mezelf geloven want pas dan kan ik echt “erbij horen”. En dat lukt me meer en meer en toch zijn er van die dagen dat het helemaal niet lukt omdat ik teveel in mijn hoofd zit. En dan is het mijn hulpbronnen aanspreken om die verbinding met mezelf terug te vinden en dat goed gevoel.
Ik zeg altijd: “je hebt ballen aan je lijf nodig” (vooral figuurlijk dan 😉) om stil te staan bij jezelf en muren af te breken. Aan de slag te gaan met onverwerkte gevoelens of pijn, overtuigingen die je nu niet langer helpen, trauma’s, hechting enz. om te ontdekken wie je “echt” bent. Het vraagt dus moed om op zoek te gaan naar jezelf, die verbinding met jezelf te hebben en jezelf te durven tonen. Pas dan kan jij je verbinden met de ander en hoor je er “echt” bij. Met de daarbij behorende ups en downs, because we’re only human and we’re not perfect. And we don’t have to be, do we?
En naast moed heeft ook het besef dat ik het niet alleen hoef te doen en ik vertrouwen kan en mag hebben in anderen om dit pad samen af te leggen, het verleden een plaats te geven en te leven vanuit mijn kracht. Als je op de website op de homepagina je e-mailadres ingeeft, ontvang je gratis drie video’s waarin ik tips en inzichten geef met betrekking tot dat echt zelfvertrouwen, verbinding en communicatie. Be my guest.
- TROTSEER KRITIEK
“Neem het niet persoonlijk” was de goede raad die ik kreeg als ik helemaal over mijn toeren was van kritiek die ik gekregen had. Mijn eerste reactie: ja maar, als iemand kritiek uit op mij, gaat het toch wel degelijk over mij, over mijn persoon? Ja en neen, heb ik geleerd. Het gaat er vooral om wie de kritiek uit en of jij het ziet als feedback of kritiek.
Kritiek van mensen kan meer zeggen over wie zij zijn of de dingen waar zij nog mee worstelen dan over jou. Dit besef en de compassie op dat moment helpt het om het vanop een afstand te bekijken en het niet persoonlijk te nemen. En ook vooral het accepteren van wie je bent, de goede en de minder goede kanten helpt hierbij. Jezelf niet té au sérieux nemen (zie ook mijn blog over humor deel 2) kan ook een handje helpen. En trust me, ik dien mezelf hier regelmatig zelf aan te herinneren 😉.
Het is ook heel belangrijk om je te omringen met mensen die ook in jou geloven en hun feedback ter harte nemen en voor jezelf beslissen of je er iets wilt mee doen. Weet van wie de kritiek komt! En dan beslissen of je ermee aan de slag gaat of het gewoon verticaal klasseert. Daarnaast het gesprek aangaan met mensen die anders zijn dan jij, vanuit een nieuwsgierige houding open staan voor hun mening en ook de jouwe durven delen. “The better knowing” loslaten!
En ik denk dat het voor iedereen, ook voor mij, een uitdaging blijft om op een goede manier om te gaan met kritiek, want het is een beestje dat direct in je hoofd kruipt en er niet meteen uit wil. Ik heb toch al ondervonden dat het inderdaad gemakkelijker wordt om te gaan met kritiek vanuit het weten wie ik ben, waar ik voor sta en waar ik in geloof en vooral het uit mijn hoofd in mijn hart gaan, de verbinding met mezelf. Er even over praten met “echte” vrienden die ook eerlijk durven zijn ten opzichte van mij, brengt ook meer helderheid. En toch, in the end, ben jij degene die KIEST hoe je met die kritiek omgaat. Het wordt alleen een stuk minder pijnlijk én gemakkelijker als je in dat “echt” zelfvertrouwen staat. Vanuit die verbinding met jezelf, sta je open om te verbinden met de ander en dit kan ook door verschillende meningen te hebben en hierover te praten.
en dat kan toch de bedoeling niet zijn?
- DURF JE KWETSBAAR OP TE STELLEN
Echt “erbij horen” vraagt dat we ons kwetsbaar opstellen, dat het ongemakkelijk wordt en dat we leren aanwezig te zijn bij mensen zonder onszelf te verliezen*.
Het is belangrijk om jezelf af te vragen waarom de verbinding met onszelf en met de ander verbroken wordt. Welke angsten zitten hieronder? De angst voor kwetsbaarheid? De angst om gekwetst te worden? De angst voor kritiek? De angst minder goed te zijn dan anderen? De angst om afgewezen te worden? De angst om te falen? De angst voor de mening van anderen?
Je kwetsbaar opstellen voelt aan als je emotioneel blootgeven en dat doen we toch liever niet? En toch is het de enige manier om echt te verbinden met anderen en “erbij te horen”. We stellen ons kwetsbaar op als we ons onzeker voelen over onszelf in een bepaalde situatie of bij bepaalde mensen. We willen het verdriet, de angst, de teleurstelling of schaamte liever niet voelen en nog veel minder benoemen. En het is nu net het uitspreken van deze gevoelens en ook van schaamte dat het slecht gevoel vermindert en waardoor we verbinden met de ander. Door het te benoemen en in gesprek te gaan. Je kwetsbaar opstellen, nodigt de ander ook uit om hetzelfde te doen, wat meestal ook gebeurt. En trouwens, het gaat niet alleen om de bovengenoemde gevoelens met een negatieve bijklank, er zijn ook de gevoelens van liefde, vreugde, intimiteit, creativiteit en andere goede dingen die horen bij kwetsbaarheid.
Face the fears en do it anyway … voorbij de angsten in je kwetsbaarheid durven gaan staan. Vanuit dat vertrouwen in jezelf en anderen, wordt het stemmetje dat zegt dat je niet goed, leuk, slim, … genoeg bent al wat zachter.
Hoe vermoeiend zijn al die gedachten die je in jouw hoofd steekt over wat anderen over je denken? Ben je helderziend en weet je wat er omgaat in het hoofd van een ander? Of maak je er je eigen verhaal van gebaseerd op jouw filters en hoe jij naar de wereld kijkt? (meer info hierover vind je ook in de derde video van de gratis 3-delige reeks video’s als je op de homepage jouw e-mailadres doorgeeft)
De verhalen die jij jezelf vertelt vanuit onwetendheid van wie je “echt” bent. Het verhaal dat jij jezelf vertelt omdat je gelooft wat ze jou op een gegeven moment wijsgemaakt hebben of onbewust doorgegeven hebben. Hoe zou het aanvoelen om aan de slag te gaan met die schaamte die jou telkens opnieuw tegenhoudt om dat te doen wat je graag wil doen of die persoon te zijn die je heel erg vanbinnen weet die je bent maar het nog niet genoeg kan voelen? Hoe zou het voelen om jezelf een ander verhaal te vertellen vanuit “echt” zelfvertrouwen, de verbinding met jezelf?
Eén ding weet ik zeker: als je “echt” wilt weten hoe anderen over je denken of over een bepaalde situatie, vraag het dan! Simpel toch? 😉 Dan pas weet je zeker wat de ander denkt. En stel jezelf ook de vraag of die mening van de ander echt nodig is om gelukkig te zijn en jouw passies te leven en je vrij te voelen….
Ik hoop je met deze blog geïnspireerd te hebben. Ik dank je alvast voor je interesse en alle reacties zijn welkom onder de blog of persoonlijk. Zijn er nog vragen of wil je graag aan de slag met deze topics, aarzel dan niet om mij “vrijblijvend” 😊 te contacteren. Plan hier je vrijblijvende gratis 30-minuten durend gesprek in.
Ik kijk er alvast naar uit.
Op een leven met meer kleur,
Ilse Deklippel
Truecolors4u
*Brené Brown, professor aan de universiteit van Houston die al jaren onderzoek doet naar moed, kwetsbaarheid en schaamte. Boeken: De moed van imperfectie – Verlangen naar verbinding.