Op grootmoeders wijze – 8 wijze lessen

Hallo!

Leuk dat je er bent op de blog van Truecolors4u.

Ik heb een goede les geleerd van mijn grootmoeder die in het rusthuis verblijft en net gevallen was. Haar gezicht had alle kleuren van de regenboog, haar neus en linkerpols zijn gebroken en toch…. toch blijft ze positief. Thuis gekomen en neer geschreven welke andere lessen ik nog meekreeg en ik graag met jullie deel. 

Blij zijn met de kleine dingen

Ik lees met haar altijd de “Dag allemaal” die al 40 jaar trouw in haar bus komt en nu in het rusthuis, want waar kun je altijd over praten?

“Hoe gaat het?” is altijd mijn eerste vraag en weet je wat ze antwoordt: “awel zoals je ziet hé” 😊. Waarop ik dan altijd antwoord dat ze er goed uitziet, wat niet gelogen is. Zelfs op haar 93-jarige leeftijd is ze nog fier en ziet ze er graag goed uit en weet ze heel goed welke kleuren haar goed staan… het zal in de familie zitten 😊. Toen ik haar gisteren zichzelf even liet zien nadat ik een foto nam met mijn GSM zei ze: “amaai zo een oud gezicht met haar ogen naar omhoog.” (Neen ze zag de blauwpaarsgele vlekken niet). Ik heb haar gezegd dat de blik in haar ogen en de mooie, warme glimlach altijd hetzelfde blijft en toen kreeg ik weer een lachje, dan wel met enig sarcasme 😊. Als ik haar vraag of ze pijn heeft, zegt ze: “neen zenne en ik heb goed geslapen vannacht” met de bijhorende blijdschap in haar stem. Een goede nacht, de hulp en de lach van het personeel, het eten dat lekker is, een goede zetel, een bezoekje…. de kleine dingen die een wereld van verschil kunnen maken. 

Positief zijn en doorgaan

Toevallig stond er in de “Dag allemaal” een artikel met als titel “velen denken dat nors zijn nu eenmaal hoort bij oud worden. Fout!” Ik vroeg haar “moe, zo ben jij niet hè?” en ze antwoordde “ja meiske, waarom zou ik dat doen.” Dat is toch een fantastisch antwoord! Waarom zou je nors en ambetant zijn en doen naar anderen? En zo is ze eigenlijk altijd geweest: positief zijn en doorgaan. Door de zwaarste stormen en de moeilijkste dagen, gewoon door “doen”. Je moed bij elkaar rapen en vooral positief blijven. Ik heb heel veel respect en bewondering voor hoe zij door het leven ging en gaat en houd heel veel van haar. Zij is ook altijd degene die mij goed gevoel gaf en geeft over mezelf en waar je de warmte voelt als je nog maar binnen stapt. 

En waar haalde ze altijd haar kracht om zo in het leven te staan? Door niet na te denken over de dingen, dingen aan te pakken, positief te blijven en verder te gaan. En ik kan je verzekeren dat ik het in haar geval, met het leven dat ze had, daar moeilijk iets kan bij voorstellen. Ik wil wel graag die kracht nog meer hebben om niet teveel na te denken, de dingen aan te pakken en positief te blijven. Dat is toch echt wel wat na mijn bezoekje heel erg bij me naar binnenkwam. 

Het hoeft niet perfect te zijn

Het stemmetje dat zegt dat alles “perfect” moet zijn, na te denken hoe ik iets zo perfect mogelijk kan doen, helpt me hier niet bij. Gewoon doordoen is goed genoeg. Niet nadenken en blijven analyseren hoe het perfect kan, misschien wel hoe het beter kan als ik dat wil, maar voor de rest het “goed genoeg” vinden hoe de dingen zijn en lopen. Zelfs al bij het schrijven, voel ik een soort van opluchting. 

Niet té perfect willen zijn en gewoon doen wat ik graag doe. Bezig zijn met mijn passies en die dingen die me een goed en positief gevoel en energie geven. En als er een slecht moment is of een slecht gevoel, die dingen gaan doen waarvan ik weet dat ze mij een goed gevoel geven. Niet altijd evident, want als ik me slecht voel, heb ik absoluut geen zin om die dingen te doen. 

Negatief zijn brengt niet positiefs in je leven

“Waarom zou ik dat doen, meiske?” Wat een schitterende vraag toch…. waarom zou je boos, gefrustreerd, nors, klagerig, etc. rondlopen als je er ook gewoon voor kunt kiezen om blij, vrolijk, positief, attent en dankbaar te zijn?

Laat mij even de vraag anders formuleren, want op waarom-vragen komt meestal niets specifiek naar boven. Wat brengt het jou om negatief, pessimistisch, boos, gefrustreerd, onvriendelijk rond te lopen? Op die vraag komen al wat antwoorden naar boven en het eerste wat in me opkomt is: niet veel positiefs in ieder geval en al helemaal geen goed gevoel. Daarnaast is het ook niet leuk voor anderen om in je buurt te zijn en is de kans tot verbinding ver te zoeken. Tja als je klaagt tegen elkaar kan er misschien een soort verbinding ontstaan…. of is dit eigenlijk gewoon een herkenning en een samenhorigheidsgevoel je niet goed te voelen. 

Wat brengt het mij om me slecht te voelen? Geen inspiratie, geen creativiteit, geen aantrekkingskracht naar anderen toe, geen verbinding, geen leuke gesprekken, geen goed gevoel over mezelf. Dus als ik het bekijk vanuit de ogen van mijn moeke is het antwoord simpel: niets. Niets goeds brengt het mij. Dus is dat aan mij om ervoor te kiezen anders in het leven te staan. Niet teveel na te denken over de dingen of te blijven analyseren of erover piekeren, me niet bezig te houden met wat anderen van me denken, positieve dingen over mezelf te denken en mezelf de tijd en de ruimte geven om mijn energie en positiviteit hoog te houden. 

Hulp vragen en aanvaarden van anderen

Dat brengt me bij het volgende dat me opviel bij mijn bezoek: hulp vragen en aanvaarden van anderen. Omdat ze gevallen is, heeft ze niet alleen een armbandje maar ook een grote vierkant knop voor haar liggen om hulp in de roepen dat ze naar toilet moet of als er iets is. En ik kan je verzekeren dat alle verpleegsters en personeel super in de weer zijn en ook dikwijls komen piepen of alles oké is. 

En wat doet ze? Ineens zegt ze: ik moet naar toilet. Oei, zeg ik, hoe ga je dat doen? Want ja, voor haar was een plaat waardoor ze eigenlijk niet zelf uit de stoel kon. Haar antwoord met een lachje: “dat zal je eens gaan zien, zie” 😊 waarop ze met veel moeite (gezien de plaaster rond haar pols) die plaat eruit begint te halen. Ik had nog niet eens door hoe het moest, maar zij wel hoor. Toevallig kwam iemand van het personeel piepen die haar meteen hielp. 

Toch niet te geloven? Voor haar bestwil en om niet opnieuw te vallen, doet iedereen er alles aan om het te voorkomen en haar te helpen en toch vraagt ze geen hulp. En zo is ze altijd geweest, “ik doe het wel alleen” en dat heeft ze ook altijd gedaan. Het zit erin gebakken 😊. Ik denk niet dat ze dat nog gaat afleren…. en dat is iets wat ik onbewust meegekregen heb en mezelf nog meermaals op betrap: weten dat ik hulp nodig heb omdat ik even niet alleen uit die negatieve spiraal kan en het toch niet doen. 

Toch wel blij dat ik dat nu wel kan en durf zonder het gevoel dat ik iemand ga lastigvallen en voorbij de schaamte. Hoe ongelooflijk fijn is het om te weten dat er mensen zijn die jou door een kort telefoontje, een berichtje of een knuffel uit die negatieve spiraal kunnen halen en je helpen om je weer goed te voelen en positief te denken? 

Dankbaar zijn 

Heel erg fijn en het geeft me ook een heel dankbaar gevoel. En die dankbaarheid, het dankbaar zijn voor die mensen, de dingen die er wel zijn en dit elke dag benoemen, geeft me telkens opnieuw een goed gevoel. En soms heb je iemand nodig om je erop te wijzen wat er wel is, waar je wel goed in bent, waar je dankbaar mag voor zijn, je inzicht geeft vanwaar dat slechte gevoel komt en ermee aan de slag te gaan. En dat is OK want je hoeft het niet alleen te doen. 

En bij deze ben ik ook dankbaar voor mijn moeke, voor wie ze is en wat ze voor me betekent, voor de lessen die ik nu, nog van haar op 93-jarige leeftijd leer. Vriendelijk en positief zijn, trots zijn op jezelf, niet verzwelgen in zelfmedelijden, niet teveel nadenken en verder doen, dankbaar zijn voor wat er is en WEL hulp durven vragen aan anderen (wat zij niet doet) . En natuurlijk heeft ook zij slechte dagen, dagen van verdriet en frustratie, dagen dat ze helemaal verloren is (deels door haar dementie) en toch gaat ze door. Vandaag ga ik vroeg slapen en morgen is een nieuwe dag. 

Een oprecht complimentje geven

Ik zorg er altijd voor dat ik kleuren of leuke accessoires draag als ik op bezoek ga, want dat ziet en benoemt ze ook altijd. Er gaat geen keer voorbij dat ik een lief of mooi compliment krijg. 

Er wordt ook in het rusthuis van haar gehouden omdat ze zo dankbaar is voor elk klein dingetje dat iemand voor haar doet en dit ook benoemd. Omdat ze een oprecht complimentje geeft en niet veeleisend of negatief is. Ze zegt geen lelijke dingen tegen mensen, ook niet als ze boos is. 

Even ruimte nemen voor jezelf als je boos bent

Als ze boos is, dan sluit ze gewoon haar ogen en zegt ze niets meer, dat is dan haar manier om ermee om te gaan. Want natuurlijk heeft ze ook een sterke wil, anders zou ze zo nu niet in het leven staan. De wil om door te gaan, geen rekening te houden met de mening van anderen, positief te blijven zelfs in de moeilijkste situaties, te zorgen voor anderen en neen te durven zeggen. Het leven nemen zoals het komt, door te gaan en vooral positief te blijven en niet te blijven hangen in piekeren of negatieve gedachten. 

En ja, misschien is zwijgen op sommige momenten de beste manier om met boosheid om te gaan. Want meestal zeg je dan dingen waar je later spijt van krijgt…. niet altijd even gemakkelijk. Ik heb nu ook wel geleerd om me fysiek even te verwijderen als ik boos ben om even tot rust te komen om daarna het gesprek aan te gaan. Misschien kan ik in de toekomst ook gewoon mijn ogen dicht doen en zwijgen? Het is een optie en ik ga het zeker eens proberen 😊 Maar ik ga vooral proberen om ook in die momenten aan te voelen wat ik nodig heb en die tijd en ruimte ook te nemen.  

Ik hoop dat deze lessen jou ook inspireren om positiever in het leven te staan en door te gaan. Wil je graag meer weten hoe je ervoor kunt kiezen om meer op grootmoeders wijze in het leven te staan, aarzel niet en neem contact op via deze link.

Ik kijk er alvast naar uit!

Op meer kleur in je leven,

Ilse Deklippel
Truecolors4u

Ik kijk er alvast naar uit!

Op meer kleur in je leven,
Ilse Deklippel
Truecolors4u